Bron: https://npo.nl/start/serie/ongehoord-nieuws/seizoen-3_2/ongehoord-nieuws_265/afspelen
Op 2 mei zond Ongehoord Nederland een sterk interview uit met Rob van den Boom, voorzitter van Stichting EHS en Sander van den Raadt over de mogelijke schade die altijd om ons heen is. De stralingsproblematiek en elektrogevoeligheid komen uitgebreid aan bod. Zeer de moeite waard om te bekijken.
Het interview start op 3:50 min.
Op het Symposium Digitalisering en Energietransitie op 29 november 2023 hield Medy van der Laan, zelf elektrogevoelig, voorzitter van de Vereniging van Nederlandse banken, een bevlogen betoog over de erkenning van ElektroHyperSensitiviteit (EHS). Ze beschreef haar eigen ervaringen, waarbij ze aangaf bij voorbeeld ziek te worden in elektrische auto’s en hoofdpijn te ervaren in zalen met meerdere draadloze microfoons. Haar woorden waren herkenbaar voor velen in de zaal, die vergelijkbare ervaringen delen.
Van der Laan benadrukte het belang om mensen met EHS-klachten serieus te nemen en riep op tot meer onderzoek naar de relatie tussen straling en gezondheidsklachten. Haar oproep om de samenleving te informeren over straling en apparaten te voorzien van een uitschakel-optie werd met instemming ontvangen.
Medy’s verhaal en presentatie geven haar persoonlijke verhaal en ervaring over elektrogevoeligheid weer. Ze kwam er in 2017 na fysieke en mentale klachten achter dat ze elektrogevoelig is. In haar presentatie benadrukt zij:
Bron: Stichting EHS
Willeke van Everdingen-Oudijk (62) begon een kaaswinkel, maar stopt er weer mee omdat er te veel klanten komen.
Bron: NRC
PDF: Wij zijn stralingsvluchtelingen – Everdingen
‘Wij zijn stralingsvluchtelingen’
Zevenenveertig jaar heeft mijn leven zich afgespeeld in Zuidbroek,bij Bergambacht, onder Gouda. Had je mij ergens in die jaren gevraagd of ik daar ooit zou weggaan, dan had ik uit volle overtuiging geantwoord: ‘O nee, nóóit!’ Maar het is anders gelopen.
„Op mijn veertiende werd Roeland mijn vriendje. We woonden vlak bij elkaar. We zijn getrouwd toen ik negentien was. Tussen 1982 en 1993 hebben we drie dochters en twee zonen gekregen.
„Na de middelbare school had ik willen doorleren. Ik wilde verpleegster worden. Maar mijn vader zei: ‘Dat is nergens voor nodig. Kom maar bij mij werken. Hierna ga je toch trouwen en kinderen krijgen.’ Wij hadden thuis een manege. Ik ging paarden verzorgen en paardrijlessen geven.
„Roeland is opgegroeid als boerenzoon. Hij heeft in de bouw gewerkt, en als vrachtwagenchauffeur, en ook een tijdlang als buschauffeur. In 1995 konden we de boerderij van zijn vader overnemen: een schitterende stee uit 1570, vol prachtige Delfts blauwe tegeltjes. Mijn schoonvader kreeg z’n eigen woning bij ons op het erf. Hij overleed in 1999.
„Het ging ons voor de wind. Roeland had een hoop werk als loonwerker.Hij perste hooibalen. We hadden24 koeien. Dat was voornamelijk mijn werk.
„In 2005 werd Roeland ziek: een veel te hoge hartslag, tintelende benen, constant moe. Dokters konden geen oorzaak vinden. Dus toen zeiden ze: ‘Stress het zit tussen je oren.’ Via-via kwamen we bij een oud-huisarts in Gouda die zich in alternatieve geneeswijzen had gespecialiseerd. Binnen vijf minuten wist hij wat er aan de hand was. Hij zei: Je klachten worden veroorzaakt door de straling van UMTS-masten, voor mobiele telefoons.’
„Eerst geloof je dat niet. Maar we gingen ons erin verdiepen. We kochten een stralingsmeter. En jawel, we zagen duidelijk een verband tussen de klachten van Roeland en de stralingsniveaus. De wetenschap neemt dit nog steeds niet serieus. Ik wel. Mijn man is het levende bewijs.
„Wij zijn stralingsvluchtelingen. Twee jaar lang zijn we op zoek geweest naar een plek met weinig straling. Die hebben we in 2008 gevonden in Epe. Het is pijnlijk geweest die prachtige, oude familieboerderij te verkopen, maar gezondheid gaat voor alles. We kochten een tamelijk nieuw huis, met een oude stal, waar we 25 koeien konden houden. Hier, aan de rand van de Vel uwe, heb ik mijn man teruggekregen zoals hij was, „Omstreeks 2015 kochten onze oudste zoon en schoondochter een boerderij schuin achter ons, met plek voor 75 koeien. Onze koeien zijn toen naar hen gegaan. Bij ons werd het stil. En dat is niks voor mij. Ik moet mensen zien. Ik wil iets te zorgen hebben. Toen dacht ik: ik ga een kaaswinkeltje beginnen. Onze oudste dochter en schoonzoon hebben een boerderij met 550 koeien, in Bergambacht. Ze verwerken zelf al hun melk tot kaas.
„Zonder ooit reclame gemaakt te hebben is de winkel gegroeid, met steeds meer streekproducten. Roeland en ik zijn handig, wij zijn echt klussers. Stap voor stap hebben we de winkel ingericht. De planken waarop de kazen nu liggen, komen uit het Anton Pieck Museum in Hattem.
„Kaas verkopen is nooit mijn doel geweest. Het gaat mij om het contact met de klanten. Het allerliefst zou ik willen dat ze één voor één komen, en dat we dan echt de tijd hebben voor een goed gesprek met elkaar. Ik ontmoet hier zulke mooie mensen/ Ze weten dat ze hun verhalen veilig aan mij kunnen vertellen. Ik praat niks door.
„Jarenlang kwam hier een man, die op een dag vertelde dat hij ernstig ziek was. Hij deelde met mij wat er in hem omging: over ziek zijn, sterven, hoe zijn leven was gelopen, zijn crematie. Op een dag kwam er een vrouw in de winkel, die zei: ‘Wilt u even meelopen naar de auto? Mijn man komt afscheid van u nemen.’ Drie dagen later overleed hij. Als zoiets gebeurt, begrijp je dat je kennelijk iets kunt betekenen voor andere mensen.
„Door alle contacten met klanten weet ik hoeveel eenzaamheid er is in deze wereld. Ik denk weleens: wat is het toch jammer dat mensen een kaasboerin nodig hebben om hun verhalen kwijt te kunnen.
„Ik wil niet beweren dat het mijn roeping is om er te zijn voor m’n medemens. Dat zorgzame zit nu eenmaal in mijn karakter. Daarover praatje niet, dat dóe je gewoon. Wel zeg ik uit volle overtuiging dat ik probeer te leven als christen. ‘Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf.’
„Het geloof heb ik van huis uit meegekregen, maar ik heb het niet altijd even diep gevoeld. Ik weet nog precies wanneer de volle overtuiging in mij is gekomen. In november 1994, tijdens een avondmaalsviering in de kerk. De
predikant nodigde gemeenteleden uit naar voren te komen. Het was alsof een onzichtbare hand mij duwde. Een innerlijke stem zei: ‘Gij zijt mij.’ Ik was alleen in de kerk, Roeland was thuis met de kinderen, ’s Avonds vertelde ik dat ik iets bijzonders had ervaren. Die woorden, ‘Gij zijt mij’ – ik kon ze niet thuisbrengen. Pas laat in de avond vonden we de tekst, in het boek Jesaja,
„Sindsdien weet ik zeker dat God mij leidt. En ook dat Hij mij steunt, nu ik heb besloten volgend jaar april mijn kaaswinkel te sluiten. Mensen vragen me: ‘Hè, waarom? Het is toch een succes?’ Ja, dat is het. Maar ik dreig aan mijn eigen succes ten onder te gaan. Te veel klanten krijg ik nu. Mooie gesprekken ontstaan alleen wanneer je iemand apart spreekt. In een druk
ke winkel lukt dat steeds minder vaak. Ik broed nu op een nieuw plan, om mensen op een andere manier te blijven ontmoeten.”
Tekst: Gijsbert van Es. Foto: Dieuwertje Bravenboer.
David Airapetian heeft de documentaire “De effecten van straling en 5G” gemaakt. Deze documentaire gaat over mensen die last hebben van elektromagnetische straling. Aan het woord komen veel mensen die last hebben van elektrogevoeligheid. Ook wordt de positie van de overheid weergegeven door Eric van Rongen en Monique Beerlage. Het bekijken waard!
Begin in het klein.
De Bernard Lievegoed School, een basisschool in Maastricht, heeft zijn WiFi-straling behoorlijk gereduceerd. Dat gebeurde nadat een vader initiatief nam.
De vader vertelt: Kroost had gezondheidsklachten. Een alternatieve arts kwam tot de conclusie dat het kind electro-hypersensitief was – een diagnose die niet in het systeem van reguliere artsen staat.
Vervolgens had de vader gesprekken met de schoolarts en de directie van de school. Eerst haalde dat niets uit, maar na twee weken veranderde de school van mening en was vanaf toen erg bereid om mee te werken. Mogelijk heeft de school contact gehad met Meander vrijeschool in Nijmegen, die net als de Bernard Lievegoed School een basisschool op antroposofische grondslag is. Meander is geheel wifivrij (zie ook het interview van Dolly Bootsma met Jean Pierre van Groeningen, https://www.jrseco.com/nl/wifivrij-onderwijs-een-bewuste-keuze.)
Straling werd beperkt
Hoe dan ook, er werden vijf JRS ecowifi-routers aangebracht in de school. Die stralen een stuk minder, en dat maakt dat de microgolfstraling nu aanzienlijk lager is in vergelijking met gewone WiFi-routers. Computers zenden wel straling uit, maar die worden maar een beperkt aantal uren per week gebruikt in de klas. De straling blijft daarmee acceptabel.
De Bernard Lievegoed School onderzoekt momenteel de mogelijkheden om een wifi-vrije school te creëren. Dus: is de school op dit moment al een vrij wifi-vrije vrijeschool, in de toekomst wordt het mogelijk een volledig wifi-vrije vrijeschool. 🙂
Gerede twijfel
Welke raad geeft deze vader aan andere ouders die bezorgd zijn over WiFi op school?
– Spreek over dit onderwerp met mensen in je omgeving. Veel mensen ervaren problemen door electromagnetische straling, zonder dat ze zich bewust zijn van de oorzaak. “Ik ben zeker acht-negen mensen tegengekomen die klachten voelen.”
– Begin in het klein, spreek met de schooldirecteur. Vertel dat bekabeld internet gezonder en veiliger is en bovendien goedkoop.
– Uiteindelijk kun je naar het schoolbestuur stappen. Vertel dat er gerede twijfel is over de uitspraak dat electromagnetische straling niet ongezond is. Willen ze op hun geweten hebben dat de leerlingen nu of later gezondheidsklachten krijgen? Wijs erop dat ecoWiFi goedkoop is en een veel lagere straling geeft, hoewel bekabeling altijd het beste is. “Ik heb het voorgesteld aan de schooldirectie en aangeboden het zelf te betalen. Het hielp ook dat ik goed contact had met de netbeheerder.”
– Tot slot: Ondanks dat de steeds verder gaande installatie van draadloze netwerken in de samenleving erg ontmoedigend kan zijn, probeer toch niet teveel in angst te leven. Laat niet je hele leven erdoor bepalen. Positieve gedachten scheppen een positieve wereld. Laat je bijvoorbeeld inspireren door de lezingen van ontwikkelingsbioloog Bruce Lipton, raadt deze vader aan.
bron: https://stralingsbewust.info/
In Frankrijk heeft op 27 september 2018 de rechtbank voor Sociale Zekerheid van Yvelines geoordeeld dat een werknemer een bedrijfsongeval heeft gehad als gevolg van zijn intolerantie voor elektromagnetische velden (EMV). De man, technisch medewerker bij een klantenservice, is op 6 november 2013 onwel geworden op zijn werk. Hij werkt die dag op een plek met een groot aantal mobiele telefoons en tablets. Hij raakt onwel door een versnelde hartslag (tachycardie) en duizeligheid en valt op de grond. Hij wordt naar het ziekenhuis gebracht. Eerder – in 2011 – was de man als elektrogevoelig gediagnosticeerd en de bedrijfsarts had tweemaal – in 2011 en in 2012 – verzocht om overplaatsing naar een andere functie, maar hier was geen gehoor aan gegeven.
De ziektekostenverzekering weigert het als een bedrijfsongeval aan te merken omdat de causale relatie tussen het ongeval en het letsel niet zou zijn vastgesteld. Hij stelt beroep in. De rechtbank wijst een arts aan – dr. Mireau, neurochirurg en forensisch wetenschapper – voor medisch onderzoek om vast te stellen of er een rechtstreeks oorzakelijk verband bestaat tussen het geclaimde letsel en het arbeidsongeval van die dag of dat dit het gevolg is van een externe oorzaak.
Dr. Mireau stelt dat er geen oorzakelijk verband is en dat het letsel een psychiatrische oorzaak heeft dat gerelateerd is aan een angststoornis en niet aan de werkomgeving. De arts stelt dat het besef dat men zich in een elektromagnetisch veld bevindt, met uitsluiting van elk waarneembaar fysisch verschijnsel, de angstaanval kan veroorzaken.
De rechtbank vindt dit onderzoek onduidelijk en onvoldoende gemotiveerd en stelt dat de externe oorzaak van het ongeval niet is omschreven en aangetoond en verzoekt dr. Pons – universitair hoofddocent in de cervicomaxillo-faciale chirurgie – om een nieuwe medisch onderzoek.
Dr. Pons stelt dat het ongeval niet is veroorzaakt door een traumatische gebeurtenis en dat een causaal verband tussen het letsel en het werk niet is uitgesloten. Zelfs als het niet wetenschappelijk aantoonbaar is kan het letsel te wijten zijn aan zijn gevoeligheid voor EMV. Dit omdat zijn gevoeligheid in 2011 al erkend was en er twee keer werd verzocht om overplaatsing, wat niet gebeurd is. Het letsel dat hij heeft kan dan ook samenvallen met de klachten als gevolg van blootstelling aan EMV.
Het Hof concludeert uit het rapport van dr. Pons dat een psychiatrische oorzaak is uitgesloten. Verder betreft het onwel worden een precieze en plotselinge gebeurtenis waarbij het bestaan van een externe oorzaak niet wordt gemeld door de ziektekostenverzekering en ook niet wordt geobjectiveerd in het rapport van dr. Pons. Daarnaast zijn de adviezen van de bedrijfsarts, dat hij alleen geschikt is voor een functie in een EMV-arme omgeving en om overplaatsing wordt gevraagd, niet gevolgd. Het Hof oordeelt dan ook dat er duidelijke en consistente indicatoren zijn dat het letsel als bedrijfsongeval kan worden aangemerkt en dat het gebrek aan bewijs van een externe oorzaak ertoe leidt dat het als bedrijfsongeval erkend wordt.
In deze uitspraak wordt door het Hof elektrogevoeligheid als oorzaak van het letsel op het werk erkend en is sprake van een bedrijfsongeval. Een paar elementen zijn interessant om aan te stippen.
Ten eerste volgt uit deze uitspraak dat niet zomaar kan worden geconcludeerd dat de klachten van psychische aard zijn. Dit moet worden gemotiveerd en aangetoond, zo oordeelt ook de rechter in deze uitspraak. Ook in Nederland zie je vaak dat artsen de klachten door EMV vaak als psychisch duiden zonder dat ze inzichtelijk maken waarop ze zich baseren.
Een goed voorbeeld hiervan in Nederland is een zaak van een vrouw wier psychiater in zijn rapportage aangaf dat ze al haar klachten attribueerde aan EMV en ze geen tot weinig inzicht zou hebben in haar eigen ziektebeeld. Hiermee suggereerde hij dat het niet aan EMV kon liggen en duidde de klachten als psychisch. De vrouw vroeg om een rectificatie van deze rapportage en stelde dat de psychiater alleen iets kon zeggen over haar psychiatrische ziektebeeld – waar hij verder geen onderzoek naar had gedaan en daarmee ook niet had gemotiveerd – en niet of de klachten veroorzaakt werden door EMV, omdat hij daarmee buiten zijn deskundigheid trad. De psychiater gaf de vrouw gelijk en stelde dat hij onvoldoende kennis had om een dergelijke causale relatie aan te nemen of te verwerpen. Een arts dient dus inzichtelijk te maken waarop hij zich baseert bij de diagnosestelling wat ook uit deze uitspraak duidelijk naar voren komt.
Verder komt uit deze uitspraak naar voren dat de werkgever in bepaalde gevallen maatregelen moet nemen om zijn zorgplicht als werkgever na te komen. De werkgever is namelijk verplicht zorg te dragen voor de gezondheid van werknemers en daarbij is essentieel dat hij ziekte voorkomt of beperkt en de gezondheid bevordert. Het hof oordeelt hier dat de werkgever heeft nagelaten bepaalde maatregelen te nemen, in dit geval overplaatsing naar een andere functie waar de bedrijfsarts twee keer om heeft gevraagd.
De situatie komt overeen met wat in Nederland gebruikelijk is. De werkgever moet bewijzen dat hij zijn zorgplicht nakomt en er alles aan heeft gedaan het ongeval te voorkomen. Het is wel – wil sprake zijn van een bedrijfsongeval – aan de werknemer om te bewijzen dat er schade is ontstaan en dat hij/zij deze schade tijdens het werk heeft opgelopen. Maar als dat het geval is ligt de bewijslast bij de werkgever. Het is overigens zo dat als de toedracht van een bedrijfsongeval onduidelijk is de werknemer het verband slechts aannemelijk hoeft te maken. En ook bij onzekere risico’s kan het zijn dat de werkgever maatregelen moet nemen om de werknemer tegen deze gevaren te beschermen. Dit op grond van zijn onderzoeksplicht wat betekent dat hij zich zal moeten laten voorlichten over de mogelijke gevaren.
Verder is van belang is dat het Hof in deze uitspraak oordeelt dat het vermoeden van toerekenbaarheid moet worden aangenomen door een samenstel van duidelijke en consistente indicatoren. Ten eerste is een psychiatrische oorzaak uitgesloten. Daarnaast heeft dr. Pons een eventueel oorzakelijk verband tussen het letsel en het werk niet uitgesloten en schrijft het niet toe aan een niet-werkgerelateerde oorzaak. Verder het feit dat het ging om een precieze en plotselinge gebeurtenis die zich op het werk heeft voorgedaan en een externe oorzaak niet is geobjectiveerd. Daarnaast is de man in een niet aangepaste omgeving blijven werken omdat de verzoeken om overplaatsing niet zijn opgevolgd.
Het is voor de vraag naar de causale relatie tussen het letsel en de blootstelling aan EMV dus niet nodig dat dit ook wetenschappelijk wordt aangetoond. Het gaat hier om het vermoeden op grond van bovenstaande feiten en omstandigheden en de inhoud van de medische verklaringen die het niet uitsluiten. Ook in een Nederlandse zaak is soortgelijk geredeneerd. Hier gaf de beoordelende arts aan dat door diverse behandelaars en belanghebbende consistent is aangegeven dat belanghebbende klachten ontwikkelt na blootstelling aan EMV en dat deze verminderen als de persoon op stralingsarme plekken verblijft en is EMV erkend als oorzaak van de klachten.
Dit is niet de eerste uitspraak waarin EMV als oorzaak van de klachten is erkend. Eerder hebben twee Franse rechtbanken EHS erkend. Het Hooggerechtshof van Grenoble heeft op 17 november 2016 verordonneert dat een slimme watermeter moest worden weggehaald omdat de bewoonster EHS had en het noodzakelijk was dat zij EMV zoveel mogelijk vermeed omdat het anders haar gezondheid zou schaden. En de rechtbank van Toulouse heeft op 6 juli 2015 geoordeeld dat een vrouw recht had op een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Hij baseerde zich hierbij op een artsenverklaring waarin werd aangegeven dat de klachten die de vrouw beschreef onweerlegbaar waren en dat de klachten verdwenen als de oorzaak – EMV – werd weggenomen.
Ook in Spanje heeft de rechtbank van Madrid op 6 juli 2016 geoordeeld dat een man volledig arbeidsongeschikt is voor zijn werk als gevolg van EHS. In Italië zijn ook een aantal uitspraken gedaan waarbij het verband werd gelegd tussen het gebruik van een mobiele telefoon en hersentumoren. Zo heeft de rechtbank van Ivrea op 30 maart 2017 geoordeeld dat een man om deze reden deels arbeidsongeschikt was. De rechtbank haalt hier ook een eerdere uitspraak aan van de rechtbank in Brescia waarin dit verband ook werd bevestigd. En ook de rechtbank van Florence heeft een week na de uitspraak de rechtbank van Ivrea het verband bevestigd.
Martine Vriens
Geschreven door Jolien van der Griendt
Anne (49) kwam in 2015 thuis te zitten met een burn-out. Tenminste, dat dacht ze. Coaching, rusten, therapie… Wat de psycholoog/gezinstherapeut ook probeerde: het ging alleen maar slechter. “Ik had het energieniveau van een 85-jarige.” Tot ze ontdekte wat er écht aan de hand was: ze lijdt aan ElektroHyperSensitiviteit (EHS).
Mensen met EHS zijn gevoelig voor de straling van sommige apparaten, zoals bijvoorbeeld mobiele telefoons en WiFi. Omdat de klachten vaag en heel uiteenlopend kunnen zijn, duurt het vaak lang voor mensen erachter komen wat de oorzaak is. En als je er eenmaal achter bent dat je gevoelig bent, moet je vaak ingrijpende aanpassingen doen.
Anne: “Ik heb geen mobiele telefoon, en moet altijd nadenken over hoe ik mijn dag indeel. Straling is overal, en als ik een paar uur op een plek met veel straling ben geweest, moet mijn lijf daarna weer een paar uur tot rust komen.
Een citytrip is bijvoorbeeld geen optie: iedereen heeft daar een mobieltje aan, er zijn geen stralingsarme plekken. Mijn man heeft het daar wel moeilijk mee, dat dat niet meer kan. Het is echt zoeken naar stralingsarme plekken. Ik kan ook niet met het openbaar vervoer.
Bij mij begon het met een bromtoon in mijn hoofd. Ik kreeg ook last van trillingen in mijn benen en armen. Ik zat al thuis met een burn-out, maar kon daardoor nog slechter slapen en raakte dodelijk vermoeid. Ik was jaloers op hoeveel energie mijn buurvrouw (81) had.”
Ik heb het ‘geluk’ gehad dat de bromtoon een soort pulserend ritme had. Daardoor wist ik: ‘Dit is iets dat van buitenaf komt.’ De intensiteit was ook telkens anders, afhankelijk van de plek. Als ik bij een vriendin was, had ik er bijvoorbeeld minder last van dan in mijn eigen huis.
Ondertussen werden Annes klachten steeds erger. Naast de extreme vermoeidheid had ze last van druk op haar hoofd en sterke tintelingen onder de huid. “Soms hield ik het midden in de nacht ineens echt niet meer, en dan stoof ik mijn huis uit.
Het voelt alsof je heel erg verbrand bent, maar dan toch nog in de zon moet. Je wil er dan gewoon uit, je wil er weg van.” Dat betekende dat Anne op het dieptepunt van haar klachten soms in de auto sliep, omdat dat de enige plek was waar het enigszins ging.
Het was alsof ik langzaam ziek werd van mijn huis. Op een gegeven moment kon ik maar heel kort op de verjaardag van mijn dochter zijn, omdat ik het niet trok om langer te blijven.
Als ik ’s nachts wakker lag, zocht ik wanhopig rond op internet wat me zou kunnen helpen. Op een Duitse site vond ik een artikel over mensen die ook last hadden van zo’n bromtoon. Daar werd het in verband gebracht met een zendmast.
Ik vond het een vaag verhaal, maar wilde het toch maar verder onderzoeken want het zou voor mij de speld in de hooiberg kunnen zijn. Zo kwam ik op het spoor van EHS. In het begin was ik sceptisch, en mijn man al helemaal. Ik ben psycholoog en gezinstherapeut en hij is ook nogal een ‘nerd’; hij wil ook eerst precies weten hoe iets werkt voor hij het zomaar gelooft.
Uiteindelijk heeft een ingenieur ons hele huis doorgemeten. Toen bleek dat we best veel straling hadden: een smart tv die non-stop een eigen WiFi-signaal uitzendt, geluidsboxen die via WiFi werken, mobiele telefoons en opladers…”
De beste manier om te ontdekken of je inderdaad stralingsgevoelig bent, is door te kijken of je klachten verminderen als je uit de straling gaat. “Er zijn speciale klamboes die straling tegenhouden, waar je onder kunt slapen. Ik heb er toen eerst een gehuurd.
Na twee nachten onder die klamboe steeg mijn energieniveau van 1,5 naar 6. Zo heftig: ik kon al maanden bijna niks meer en eindelijk hadden we iets gevonden dat hielp!”
Anne en haar gezin waren blij dat er eindelijk een aanknopingspunt was, maar dat betekende ook dat er heel veel moest veranderen. “Dat is een moeilijk proces. Zelf was ik in het begin ook nog eigenwijs, en wilde ik toch mijn telefoon nog gebruiken.
Maar als ik dan iemand geappt had, tintelden mijn vingers daarna nog twee minuten. En als ik probeerde mijn voicemail af te luisteren, ook al legde ik mijn telefoon op een afstandje op speaker, voelde het alsof ik een soort ’tik’ op mijn hoofd kreeg.
Inmiddels is het verboden om telefoons te gebruiken in ons huis. Voor mijn twee pubers was dat wel even heftig. Maar nu vinden ze het eigenlijk wel fijn. Ze merken dat ze niet verslaafd zijn, zoals veel van hun leeftijdsgenoten. En ze vonden dat ik daarvoor eigenlijk ook te veel met mijn telefoon bezig was.
Maar het betekent wel dat ik heel anders in het leven sta. Als ik ergens met iemand heb afgesproken, moet ik accepteren dat iemand soms gewoon niet op komt dagen; ik ben immers niet bereikbaar mocht zijn/haar schema veranderen.
Er was een tijd waarin ik, als ik boodschappen ging doen, eruit zag alsof ik een minuut gratis winkelen had gewonnen. Zo erg was het om op zo’n drukke plek te zijn. Nu gaat dat gelukkig beter. Ik kan ongeveer drie uur in een ‘slechte’ omgeving zijn. Toen ik met mijn dochter naar The Lion King kon, was dat echt een overwinning.
Toch is de glans een beetje van mijn leven af. Ik kan wel weer meedoen in de maatschappij, maar het voelt alsof ik er nog buiten sta. Ik kan niet in een moderne auto rijden en draag altijd een hoed met bescherming. Ik mijd grote groepen mensen, terwijl ik eigenlijk echt een mensen-mens ben.
Ik moet altijd nadenken over wat ik op een dag wel en niet kan doen, en hoe lang ik moet ‘bijkomen’ als ik op een plek met veel straling ben geweest. De toekomst is onzeker: als ergens een zendmast wordt neergezet, kan het zijn dat ik een nieuw huis of nieuw werk moet zoeken.”
Over EHS wordt steeds meer bekend. Er zijn onderzoeken waarin het verband wordt aangetoond, maar ook onderzoeken waaruit dit niet naar voren komt. De wetenschappers zijn er nog niet uit hoe het precies zit.
Bovendien spelen er grote financiële belangen mee. “Dat er niet openlijk over gepraat kan worden, vind ik een van de moeilijkste dingen. Het is een ongemakkelijke waarheid die niemand wil kennen.”
Het ‘helpt’ dat het effect van straling op Anne heel zichtbaar is. “Hoe het met mij gaat, is onbewust een soort meter voor of er straling is. Het gebeurde regelmatig dat mijn kinderen merken dat ik opeens minder goed uit mijn woorden kom en wit wegtrek, terwijl ik helemaal niet weet dat er een telefoon in de buurt is.
Tot een van mijn kinderen ineens zegt: ‘Ai, vergeten op vliegtuigstand te zetten!’ Op mijn werk moeten mijn cliënten hun telefoon dus ook uitzetten. Hetzelfde geldt voor collega’s tijdens vergaderingen.
Een keer had een collega per ongeluk haar tas met haar telefoon naast mijn voeten gezet, toen werd ik tijdens die vergadering ineens heel beroerd. Heel vervelend, maar het helpt wel voor het begrip.
Buiten mijn directe familie is dat lastiger. Er zijn echt wel mensen geweest die dachten: ‘Wat is dit, spoort zij nog wel?’. Ik vind het ook niet gek dat mensen het soms niet begrijpen, maar inmiddels maak ik me daar niet zo druk meer om. Ik weet hoe het zit, en dat is het belangrijkst.”
Ondanks het feit dat het leven met EHS veel aanpassingen vergt, is Anne ook dankbaar. “Als er ik niet achter was gekomen, had ik nu waarschijnlijk chronisch vermoeid thuis gezeten. Veel mensen met EHS zijn hun baan verloren of zitten thuis, helemaal geïsoleerd. Ik prijs mezelf gelukkig met alles wat ik nog wel kan.”
Bron:https://www.indiegogo.com/projects/low-radiation-computer-for-joel-dean#/
Op de pagina is ook een videofragment met het verhaal van Joel Dean.
Hoe ben ik allergisch geworden voor technologie?
Afgelopen juni heb ik een 4G modem geleend van een vriendin. Op een nacht viel ik ermee in slaap, vlak naast me. De volgende ochtend, toen ik wakker werd, kreeg ik een aantal ongewone symptomen; met name een tintelend, prikkelend gevoel op mijn huid. Ik realiseerde me al snel dat ik me pas zo voelde toen ik dicht bij het 4G-modem was. Na mijn eerste ontkenning deed ik online onderzoek naar mijn symptomen en leerde ik dat deze symptomen vaak worden toegeschreven aan een aandoening die elektrische gevoeligheid wordt genoemd. De reacties die ik kreeg van artsen en goede vrienden deden me geloven dat deze aandoening niet bestond en puur psychologisch was. Dus ging ik verder met het gebruik van mobiele telefoons, Wi-Fi en computers tot op een dag in december het ondenkbare voorkwam – de symptomen kwamen terug. Deze keer wist ik dat elektrische overgevoeligheid echt was. Ik begon met diepgaand onderzoek en werd opgeschrikt door mijn bevindingen. Begraven in forums en nieuwe archieven waren de kreten van duizenden mensen die gevoelig waren geworden en deze ongewone symptomen ervoeren. Voordat ik hulp kon zoeken werd ik vreselijk ziek, moest ik stoppen met mijn baan en moest ik mijn huis, vrienden, gadgets – mijn hele leven lang achter me laten om weg te komen van alle technologie die me ziek maakte. Sindsdien ben ik overal in Jamaica op zoek geweest naar verlichting en nu ben ik op een afgelegen locatie in Guts River, Manchester, wat relatief veilig is.
Wat is er nu gebeurd?
In februari van dit jaar ben ik verhuisd naar Guts River, Manchester. Het is een hele reis geweest. Ik stond voor verschillende uitdagingen, waaronder:
Het verlaten van huis
Het was geen gemakkelijke opgave om het comfort van mijn huis te verlaten en naar de zee te komen, maar ik bouwde een klein dakje boven mijn hoofd met de hulp van familie en vrienden.
Van al mijn gadgets ontdoen
Ik ben een jonge techneut, dus ik ben geïnteresseerd in de nieuwste apps voor communicatie; Whatsapp, Facebook, Twitter, noem maar op. Helaas moest ik mijn tablet, mijn HTC One X en mijn Nokia Lumia verlaten en teruggaan naar de middeleeuwse manier van communiceren door brieven te schrijven (meestal tussen mij en mijn vriendin).
Vind nieuwe manieren van entertainment
Niets te doen, geen Netflix, YouTube of Hulu, moest ik één worden met de natuur en nieuwe manieren vinden om mezelf te vermaken, zoals vissen, spelen met reptielen en zwemmen.
Mijn passie voor software-engineering achterlaten.
Software engineer zijn betekent voor mij de wereld. Het is mijn passie. Ik vind het leuk om apps te maken. Mijn conditie heeft me gedwongen alles achter me te laten, maar ik ben nog steeds hoopvol gestemd. Ik lees nog steeds tekstboeken en schrijf al mijn ideeën op in de hoop dat ik op een dag weer kan coderen.
Ik heb, op de een of andere manier, deze en alle andere uitdagingen die deze voorwaarde heeft opgeleverd, overwonnen. Ik heb nu uw hulp nodig om deze laatste hindernis te overwinnen, zodat ik deze campagne zelf kan updaten met een foto van mij die aan een computer met lage straling werkt.
Bron en luisterfragmenten: https://www.nporadio5.nl/uitzendinggemist?show=113&date=18-08-2018
Petra de Joode interviewt Freek van den Hengel en Rob Verboog van de CPLD-Vereniging.
De CLPD-vereniging zet zich in voor mensen die gezondheidsklachten krijgen van zon/UV-licht en van straling door Elektromagnetische Velden. Rob Verboog van de patiëntenvereniging en ervaringsdeskundige Freek van den Hengel vertellen ons alles over deze nog onbekende aandoening. Kijk ook op www.clpd.nl en www.eerlijkoverstraling.nl.
In het radioprogramma Open Huis van de EO wordt in totaal 34 minuten besteed aan thema straling en gezondheid. De 5 fragmenten van het interview op 18 augustus 2018 staan op website van NPO Radio 5.
‘Ubiquity’ is een film die stralingsleed, elektrosmog, wifistress of hoe je het wil noemen, met overtuiging op de kaart zet, en veel vragen oproept’ – ★★★★, Trouw
De film “Ubiquity, what does it take to disconnect?” draaide in de Nederlandse bioscopen en is op 22 oktober bij de VPRO op NPO2 uitgezonden.
Bron: Baldr Film (met trailer)
Nederland wil met technologie vooroplopen: er zijn handige en nuttige toepassingen en innovatie gaat razendsnel. Tegelijkertijd heeft de straling van draadloze techniek schadelijke biologische effecten op de mens en op heel ons ecosysteem.
Naast al deze wetenschappelijk aantoonbare schadelijke effecten zijn er ook vele verhalen van burgers die ziek worden van de straling van de draadloze netwerken. Zijn zij de kanaries in de kolenmijn? Waar vinden zij nog een veilige plek nu het wereldwijde web van zendmasten zich sluit?
In de Nederlandse film ‘Ubiquity’, laat regisseur Bregtje van der Haak het leven laat zien van drie mensen die de straling van draadloze techniek niet verdragen: een Zweedse ingenieur die aan de wieg stond van de smartphone bij Ericsson, Asaka uit Japans en Anouk uit Nederland.
Zien waar de film draait: Cinemadelicatessen