Veel landen nemen de grenswaarden over van de WHO of hanteren iets lagere waarden, maar verwijzen bij discussies altijd naar de WHO waarden. Wat er niet bij wordt gezegd is dat de lobbygroepen van de elektronica branche (de grootste industrie ter wereld!) grote invloed uitoefenen op de vaststelling van de grenswaarden. Zij hebben er immers veel belang bij dat deze waarden zo hoog mogelijk zijn.

Het principe werkt precies zoals bij de vaststelling van de grenswaarden van asbest en het uitgebrachte advies van de schadelijkheid van roken voor de gezondheid. Dit heeft mede door de lobby’s, financiële en politieke belangen tientallen jaren geduurd voordat de grenswaarden van asbest en het schadelijkheidsadvies van roken realistisch waren.

Bij asbest was de grenslimiet begin jaren ’70 nog 3.000.000 V/m³. Daarna werd het om de zoveel jaar fors verlaagd tot het in de jaren ’90 zelfs werd verboden.

Bij roken heeft het ook tientallen jaren geduurd voordat het als schadelijk voor de gezondheid werd aangemerkt.

Het is interessant, maar ook verontrustend te zien hoe traag zo’n mechanisme werkt om tot de reële richtwaarden te komen en met terugwerkende kracht te zien hoeveel invloed de lobby heeft op dit soort organisaties. De gevolgen zijn bekend.

Hetzelfde is nu gaande met elektromagnetische velden (EMV), alleen staan we daar nog aan het begin van het proces. Wereldwijd zijn er al velen die door EMV niet goed meer kunnen functioneren en ziek zijn geworden. Het is zaak dit niet verder uit de hand te laten lopen, maar het ziet er naar uit dat het eerst helemaal mis moet gaan, voordat het “mechanisme” grote wijzigingen doorvoert. Een mooi voorbeeld is hier ook de kredietcrisis, waar de banken (topbankiers) aan de touwtjes trokken en de regels vaststelden, en er pas nadat de situatie volledig uit de hand liep werd ingegrepen.

De invloed van de industrie was ook treffend bij de voormalig directrice van de WHO, mevrouw Gro Harlem Brundtland. Ze ontwikkelde een gevoeligheid voor mobiele telefoons, ze kon deze letterlijk niet meer verdragen in verband met de EMV. Ondanks dat ze zo’n hoge functie vervulde bij deze organisatie en uit eigen ervaring wist hoe schadelijk deze hoge EMV-waarden kunnen zijn, lukte het haar niet de grenswaarden naar beneden te laten bijstellen. Later is ze premier van Noorwegen geworden en kwam ze er openlijk voor uit klachten te krijgen van mobiele telefoons. In Noorwegen zijn de grenswaarden voor EMV dankzij haar inzet overigens scherp naar beneden bijgesteld. Verder wordt EHS in Noorwegen maar ook in Zweden als ziekte erkend. De Scandinavische landen lopen wat betreft de inzichten en de juiste aanpak voorop.